ضریب انتقال حرارت:
مهمترین پارامتری که ضریب انتقال حرارت عایق ها به آن وابسته می باشد اختلاف درجه حرارت بین سطوح عایق، چگالی عایق و عمر استفاده از عایق می باشد. نمودارهای زیر، تغییرات این پارامترها را برای یک ماده مشخص نشان می دهد.
معمولا هرچه درجه حرارت بالاتر رود، ضریب انتقال حرارت عایق ها نیز افزایش یافته و این امر باعث افزایش انتقال حرارت و کاهش عملکرد عایق می گردد.
دانسیته:
همانطور که در نمودار زیر آمده است با افزایش چگالی ماده در دمای ثابت، ابتدا روند تغییرات ضریب انتقال حرارت کاهشی و پس از آن با اضافه شدن مقدار چگالی، این روند افزایشی خواهد بود. بنابراین لازم است تا قبل از انتخاب ماده مناسب عایق کاری، مقدار بهینه دانسیته آن در دماهای مختلف اندازه گیری شود.
عمر مفید کاری:
عمر مفید کاری می تواند در انتخاب نوع عایق موثر باشد. مقاومت در مقابل اشعه ماوراء بنفش (در صورتی که عایق کاری در محیط باز انجام شده باشد)، رطوبت، تجزیه شدن، آلودگی های قارچی و میکروبی، گرد و خاک، سایش و غیره، از عوامل مهم در تعیین عمر مفید کاری عایق محسوب می شوند. لازم به ذکر است که عمر زیاد عایق، از خاصیت عایق بودن آن می کاهد. در نمودار زیر، تغییرات ضریب انتقال حرارت را در دو ضخامت مختلف در مقابل سال های سپری شده، نشان می دهد.
ضریب نفوذ رطوبت (Water Vapor Permeability):
نفوذپذیری یا Permeability یکی از خواص فیزیکی مهم عایق ها بوده و مقدار نفوذ رطوبت یا بخار آب به عایق را نشان می دهد. نفوذ رطوبت به عایق حرارتی از آن جهت اهمیت دارد که رطوبت خود به عنوان پل حرارتی یا اتصال حرارتی (که می تواند محل نفوذ و نشت حرارت از درون عایق به بیرون آن و بالعکس باشد) عمل کرده و عملکرد عایق حرارتی و برودتی را به شدت کاهش می دهد.
بنابراین باید عایق را طوری انتخاب نمود که مقدار این ضریب در حداقل ممکن باشد. مقدار نفوذپذیری رطوبت به درون هر ماده ای را با واحد perm اندازگیری می کنند. واحد perm عبارت است از مقدار (برحسب واحد جرم) بخار آبی که در واحد زمان تحت واحد فشار از واحد سطح می گذرد.
پوشش جوی (Weather & Mechanical Barrier):
عبارت است از موادی که بر سطح خارجی عایق های حرارتی و برودتی نصب شده و عایق را از اثرات جوی و آب و هوایی مانند تابش مستقیم نور خورشید، باران، برف و غیره، و همچنین صدمات فیزیکی و مکانیکی محافظت می کنند. پس با انتخاب پوشش های مناسب برای عایق باید از بروز این اتفاق ها جلوگیری نمود. از بهترین پوششها برای عایق الاستومریک، انواع مختلف آلومینیوم با ضخامت های گوناکون می باشد.
چگالش (Condensation):
چگالش هنگامی رخ می دهد که بخار سرد شده و تغییر فاز دهد و به مایع تبدیل شود. بنابراین با انتخاب ضخامت مناسب برای عایق می بایست از ایجاد این پدیده جلوگیری نمود.
دمای کارکرد (Operating Temperature):
محدوده دمای کاری عایق شاید مهمترین پارامتری باشد که در انتخاب نوع عایق نقش مستقیم ایفا می کند.
دمای کاری معمول عایق الاستومریک (Elastomeric Insulation)، در تهویه مطبوع بین 40- الی 120+ درجه سلسیوس است. در انتخاب نوع عایق باید دقت شود که محدوده دمای کاری سطحی که قرار است عایق شود؛ درون محدوده دمای کارکرد عایق (که در مدارک فنی سازنده یا مراجع مختلف ذکر شده است) باشد. لازم به ذکر است که دمای کاری، در تعیین هزینه ها و سود عایق کاری نیز نقش مهمی ایفا می کند.
اشتعال پذیری (Flammability):
برخی شرایط طراحی ایجاب می کند که عایق در مقابل خطراتی چون حریق، دارای حداقل مقاومت و استاندارد باشند. به خصوص در صورتی که عایق برای مکان های مسکونی و عمومی نظیر بیمارستانها، کتابخانه ها، مساجد و … استفاده می شوند؛ حتما باید استانداردهای مقاومت در مقابل حریق و عدم انتشار گازهای سمی را دارا باشند. بنابراین می بایست کلاس های مناسب و ایمن احتراق و سوخت همچون Class 0 و Class B1 در بر داشته باشد.
